Dziś na wszystko brakowało mi czasu, a jednak udało mi się zacząć przygotowania do Świąt.

Jak co roku już niemal we wrześniu ogarnia mnie takie dziwne uczucie zniecierpliwienia, oczekiwania - trwa ono najczęściej do pierwszych dni listopada, kiedy to media i prasa bezpardonowo zaczynają "tworzyć" klimat nadchodzących świąt.

Dla mnie to czas tym bardziej magiczny, zwłaszcza, że sama przyszłam na świat w pewien mroźny wieczór wigilijny.

Tak więc już na początku listopada przestaję się "kryć" z moimi ambitnymi przygotowaniami i tradycyjnie, najpierw w rodzinnym, dziś w swoim własnym gniazdku kultywuję tradycję pieczenia pierniczków.

Przepis jest od lat ten sam, skrzętnie trzymany w zeszycie, a składniki - tylko te najlepsze, a więc miód z domowej pasieki, podbierany co roku naszym pracowitym pszczółkom, mąka wieziona od młynarza, choć w sklepach mąki pełno, najlepszy tłuszczyk, mielone przyprawy, bo takie mają niezastąpiony aromat, coś tam jeszcze daję, może sobie przypomnę albo zajrzę do kajetu.

Tak więc w tym roku dopadł mnie szał pieczenia i zdobienia. Najbliźsi za to mieli dylematy co zjeść pierwsze. Ktoś zapyta: czemu zjadać już teraz? Cóż tak ciężko się im oprzeć. A oto co udało mi się "uratować".

                                

Kolejna tura w piątek, już tradycją się stało, że od lat z przyjaciółką przy akompaniamencie świątecznych hitów pieczemy te cudeńka, zabawa doskonała i do kawy jest co przegryźć ...

Tak więc już teraz zapraszam na pierniczki!